30.6.06

Vacalouras

Sempre tiven admiración por este "animalejo". De neno na carballeira de Caldas foi cando o descubrín. Me pai contoume dunha ocasión que unha vacaloura apresara un dedo a meu avo, e que para desfacerse del, tivo que apoialo nunha pedra e machacalo con outra para liberarse. A foto de abaixo é dunha vacaloura macho que despois de moitos anos vin na zoa de Pedra do Pan, onde vivo actualmente. Por suposto que despois da foto e de mostrarllo a meus fillos (algúns rapaces seguro que non chegarán a velo) liberei ao "bicho". Algunhas características deste animal son:
- Nome científico: Lucanus cervus
- Nomes vulgares: Cervo voante, escornaboi, alicornio
- Dimensións: ata 8 cms. nalgúns casos
- Identificación: machos con cornos e femias mais pequenas e sen cornos.
- Alimentación: Normalmente xugos vexetais, savia, néctar, etc.
- Hábitat: A vacaloura era bastante común en Galicia. Hoxe xa se fala dela como un insecto en perigro de instinción ou especie ameazada.
- Reprodución: Unha vez que se consigue vencer o oponente, o macho consigue a femia. O que fai é subir por riba da femia é permañece así varios días.
Os ovos nacen nos carballos vellos e cañotas. O verme, que pode medir ata 10 cms, os cinco anos, xanta madeira podre. De tódolos xeitos non son dañínos para os arbres.

- Está considerado o maior escaravello de Europa.

20.6.06

A matanza do porco

A matanza do porco así como a vendima son manifestacións culturais e sociais representativas dunha forma de vida. A través delas reforzanse os lazos de solidariedade e axuda desinteresadas entre as xentes do rural. O proco é un animanl vertebrado, omnívoro e paquidermo que se alimenta de "todo" ou case todo. A súa contraprestación é que támén del aproveitamos "todo": cacheira, lacóns, xamóns, pexuños, costelas, raxo, touciño, etc. etc., ata coa sangue fanse filloas que gozan de
gran aceptación.
A matanza débese facer nun día frío e que a poder ser non chova, nin sexa lúa nova (polo San Martiño). Non vou entrar en detalles pois o proceso non é moi agradable de describir. So vou deixar un par de fotos indicativas do que deixa feito un "matachín".
Agradecemento especial a meu compañeiro "Toño" pola súa colaboración.

15.6.06

Augardente (auga de vida)

Historicamente, a tradición na elaboración dos aguardentes en España está ligada a chegada do alambique traído polos árabes e ten en Galicia o seu gran feudo no que a destilación de orujos se refire. O alambique é unha ferramenta utilizada para destilar mezclas de líquidos mediante un proceso de quencemento e posterior enfriamento. Foi inventado arredor do século X e utilízase para producir perfumes, mediciñas e o alcol procedente das froitas fermentadas.
Como o alcol ferve a unha temperatura inferior a da auga, conseguese destilar unha bebida con alto grao alcólico. Os alambiques fabrícanse normalmente de cobre, porque no proporciona sabor ao alcol, resiste aos ácidos e conduce ben o calor.
É unha ferramenta de destilación simple que está constituída por unha caldeira retorta, onde se quenta a mezcla. Os vapores emitidos saen pola parte superior e enfrían nun sepentín situado nun recipente refrixerado por auga. O líquido resultante recóllexe nun depósito final.
O aguardente é unha bebida obtida a partir do bagazo da uva, fermentado e destilado. Concretamente o galego, obtense pola destilación do bagazo de uvas exclusivamente producidas en Galicia. Algo terá para que sexa considerado o aguardente español por antonomasia. A "aqua ardens", auga de vida, siúase no mito e marco ceremonioso das noites entregadas á invocación das forzas espirituais e naturais.
Cabe subliñar tamén que existen dous tipos: aguardiente de orujo blancos e os de herbas (sometidos a un proceso de maceración do destilado con diferentes herbas seleccionadas segundo criterio de cada elaborador). Existe lexislación referente a denominación Orujo de Galicia, sendo concretamente a seguinte:

Orden APA/2668/2005, de 20 de julio, por la que se dispone la publicación de la Orden de 8 de septiembre de 2004, de la Consejería de Política Agroalimentaria y Desarrollo Rural de la Junta de Galicia, por la que se modifica el Reglamento de la denominación específica Orujo de Galicia y de su Consejo Regulador, y de la Orden de 22 de febrero de 2005, por la que se modifica dicha Orden.

Colaboración de "Toño". Aínda que o lume da pota en con gas butano, antigamente era con leña pura e dura.